Beleggen, een leven lang
Bij het analyseren van Sofina kwam ik (het is al even geleden) de volgende quote van de toenmalige voorzitter van de raad van bestuur, David Verey, tegen:
“Het werk van een belegger is nooit ten einde. Investeren is een ononderbroken activiteit. Graag brengen wij er op jaarbasis verslag van uit, maar het is en blijft een doorlopend verhaal. Onze inspanningen van nu zullen zich vertalen in de resultaten van morgen. Voor elk van onze beslissingen zal alleen de tijd uitwijzen of wij uiteindelijk de meest verstandige keuzes hebben gemaakt.”
Persoonlijk vind ik dit heel mooi verwoord, omdat ik zelf ook vaak met dit idee geconfronteerd word. Je wilt elk jaar het liefst topresultaten behalen. Maar het is nu eenmaal eigen aan beleggen dat dat niet elk jaar zal lukken. Je weet nooit van tevoren of je inschattingen zullen worden behaald door het bedrijf, zullen worden overtroffen, of dat je te positief gestemd was. Gaandeweg kunnen er flinke veranderingen optreden op technologisch gebied, kunnen er alternatieve producten op de markt komen, of kan er een haar in de boter komen tussen een zeer sterke tandem (Tessenderlo), wat je anders naar het bedrijf doet kijken. Als je dan op vaste tijdstippen een foto neemt, zoals bijvoorbeeld een jaarverslag voor Sofina, of als je maandelijks of per kwartaal je portefeuille bekijkt, vertellen de cijfers vaak niet het hele verhaal.
Verleden ten opzichte van toekomst
Zo kan het zijn dat er in de portefeuille een aantal posities zitten die zeer mooie rendementen laten zien, maar die aan het einde van hun houdbaarheid zitten. En aan de andere kant zit er misschien een aandeel in dat redelijk recent werd aangekocht en op 20% verlies staat.
Gevoelsmatig lijkt het dan alsof die aandelen met tientallen en soms honderden procenten winst ook de beste aandelen zijn van dat moment en die verliezer de slechtste. Vaak is echter het tegendeel waar. Het potentieel van de verliezer is vaak veel groter. En verstandelijk begrijpt iedereen dat wel, maar toch kunnen op de beurs emoties de overhand nemen. Mensen worden verliefd op aandelen (de winnaars) en panikeren vaak bij verliezen.
Constante opvolging
Het idee dat het werk nooit ten einde is, klopt ook 100%. Je bent inderdaad constant bezig met je beleggingen, of het nu is om nieuwe aankoopkandidaten te vinden, of om je huidige posities en veranderingen in de markt te monitoren. Beleggen kan je je hele leven doen, zonder dat het ooit gaat vervelen.
En het is ook zo dat alle inspanningen die we vandaag leveren pas later vruchten zullen afwerpen; dat kan morgen zijn, maar ook pas binnen een jaar, drie jaar, of zelfs nog langer.
Het is vaak erg frustrerend dat het werk van vandaag niet direct erkend wordt door de markt. Je zou de neiging kunnen krijgen om meer aan- of verkopen te doen, gewoon omdat het lijkt alsof het harde achterliggende werk dan direct resultaten geeft.
Niet laten verleiden tot overmatige actie
Wat eigen is aan wat ik doe, is dat jullie enkel de beslissingen van een aan- of verkoop zien. Pas als ik besluit een aandeel te kopen of verkopen, maak ik er een verslag van. Al het werk van (gedeeltelijke) analyses van tientallen andere bedrijven per jaar verdwijnt bij mij in de spreekwoordelijke schuif of prullenmand.
Of de beslissingen om aan te kopen, ze in de schuif of prullenmand te deponeren, de juiste beslissingen waren, zal enkel de tijd uitwijzen.
Voor wie zich vooral bezighoudt met small caps, zoals wij, is dat moment van erkenning al even uitgebleven, waardoor we nu een portefeuille vol ondergewaardeerde aandelen hebben, waar we wachten om te zien of dit de juiste beslissingen waren. Enkel de publicaties van de cijfers geven ons voorlopig gelijk, de beurskoers nog niet. Komt het keerpunt dichterbij zodat we ook via de beurskoers de erkenning krijgen die we zoeken?