De afgelopen weken denk ik vaak aan een quote van Charlie Munger:
“It is remarkable how much long-term advantage people like us have gotten by trying to be consistently not stupid, instead of trying to be very intelligent.”
Waarschijnlijk ken je de analogie tussen beleggen en tennis al. Ze komt oorspronkelijk uit Extraordinary Tennis, Ordinary Players, een boek van Simon Ramo, en werd verder uitgewerkt door Charles Ellis in een memo uit 1975. Zelf leerde ik ze kennen via een memo van Howard Marks uit 2003.
Voor wie de analogie niet kent, volgt hier een korte samenvatting:
In zijn boek maakt Ramo een opvallend onderscheid tussen twee soorten tennis: dat van professionals en dat van amateurs.
Professionals winnen punten. Ze plaatsen hun slagen precies buiten het bereik van de tegenstander. Hun precisie, techniek en strategie bepalen de uitkomst van de wedstrijd. De winnaar wint het spel.
Bij amateurs is het net andersom: zij verliezen punten. Ze slaan in het net, buiten de lijnen, of maken dubbele fouten. De winnaar is niet per se de beste speler, maar degene die de minste fouten maakt. Niet de beste wint, de minst slechte verliest niet.
Ramo toonde aan dat bij professioneel tennis 80% van de punten wordt gewonnen, terwijl bij amateurtennis 80% van de punten wordt verloren.
Waarom is dat relevant voor beleggers? Omdat de beurs verdacht veel lijkt op amateurtennis. Veel particuliere beleggers denken dat ze moeten ‘winnen’: met perfecte timing, de ideale aankoop of de ultieme beurszet. Ze jagen rendement na met riskante slagen. Ze denken als professionals, maar spelen zonder controle. Het resultaat? Ze verliezen. Niet aan anderen, maar aan zichzelf.
Slimme beleggers beseffen: het draait niet om briljante zetten, maar om het vermijden van domme fouten. Geen rommel kopen. Niet handelen uit paniek. Geen kortetermijngedrag. Niet te veel betalen. Gewoon de bal in het spel houden. En dat vraagt discipline.
Als je belegt in het midden van je cirkel van competentie, kun je af en toe een grote zet doen en proberen te winnen. Maar zodra je je aan de rand van die cirkel begeeft, waar twijfel heerst en informatie ontbreekt, dan is het doel niet winnen, maar niet verliezen.
Beleggen is dan net als amateurtennis: wie het minst in de fout gaat, blijft het langst overeind.
Ik sluit af met nog een quote van Charlie Munger, uit de Berkshire-jaarvergadering van 2015:
“If people weren't so often wrong, we wouldn't be so rich.”
Mijn buikgevoel zegt dat we vandaag in een markt zitten waarin het belangrijker is om domheid en fouten te vermijden dan om te proberen grote zetten te doen en winnaars te slaan.
Artikels en updates deze week
Dinsdag verscheen les 13 van onze introductiereeks tot waardebeleggen De psychologie van beleggen:
De update van Semapa: Wachten of niet? ontving je eerder deze week.
Ook Nextensa kwam met cijfers, maar helaas is de data daarvan na bijna een week nog steeds niet bijgewerkt door onze dataprovider. Voor de prijs die we betalen, zou je toch snellere service verwachten. Dat is helaas een van de nadelen van beleggen in kleinere Europese aandelen.
Omdat de investeringscase van Nextensa niet draait om kwartaalcijfers, maar om de forse onderwaardering ten opzichte van de boekwaarde, heb ik de update hieronder onder "Kort nieuws" geplaatst, net als die van Home Invest.